Het vuur dat woedt,

Voormalig eerste burger Claudius Prinsen biedt ook nu nog veel vertelstof. Veel meer dan trivialiteiten als het noemen van enkele belangrijke verkeersaders met zijn naam in Roosendaal en Breda. Gemeentehistoricus Joss Hopstaken maakte dan ook volop gebruik van de geboden gelegenheid om de herinnering aan deze oud-burgemeester uitgebreid over het voetlicht te brengen. Opnieuw bleek, dat je met Joss middenin in de roos schiet wanneer je hem laat vertellen over 75 jaar bevrijd Roosendaal.
Zijn verhaal kon woensdagmorgen 11 december, daar in het zaaltje “Podium” van Parrotia, op een aandachtig gehoor rekenen. Het ontmoeten van vele leden van Contact op onze decemberactiviteit bewees dat de organisatoren Toos Tunderman en Herman van Zeggeren voor een prima afsluiting van het kalenderjaar hadden gekozen.
In een vlot verteld verhaal, afgewisseld met goede filmfragmenten, werd over de verschrikkingen van de bezetting gesproken. Over de al eerder genoemde burgemeester Prinsen kwamen vele verhalen naar voren, maar ook over diens vervanger en “burgemeester in oorlogstijd” Jacques Daems. (Deze NSB’er ontving van de Roosendaalse bevolking de weinig eervolle bijnaam Ko Plettermans). Het gevangenkamp in de toenmalige Landbouwwinterschool aan de Wouwseweg werd vermeld, maar natuurlijk ook het verwoestend bombardement door Amerikaanse bommenwerpers waarbij in korte tijd delen van de Roosendaalse binnenstad veranderden in een zwaar getroffen oorlogsgebied met meer dan 70 dodelijke slachtoffers, tientallen verwoeste panden en vele lichte tot zwaar beschadigde onderkomens. Dat in deze afschuwelijke dagen onze streek ook ruimte bood aan goed gedekte tafels op een huwelijksfeest bleek voor menigeen een eyeopener. Het zien van die zwart-witbeelden kon rekenen op vele verbaasde reacties. Maar, steeds opnieuw wist Joss Hopstaken alles een juiste plaats te geven in de historische en maatschappelijke context.
Toen na deze lezing de schuifdeuren van Parrotia zich sloten achter de laatst vertrekkende leden van onze sociëteit en ieder zich opmaakte voor een gezamenlijke lunch, was de mening unaniem: Sociëteit Contact kon weer van ’n geslaagde activiteit spreken. Die complimenten waren overigens ook bestemd voor de gastvrijheid van de Bibliotheek waardoor zo’n culturele keuze een mooie omgeving kreeg.
Naast een uitbundige kerstversiering verzorgde Brasserie D’Ouwe Mart voor onze soosleden ook een smakelijke lunch met passende drankjes. Zoals een van de aanwezigen later opmerkte: deze ambiance bood alle gelegenheid voor een fijn gesprek met  andere leden. Daarmee vatte hij in enkele woorden het doel van onze sociëteit samen: “het bevorderen van saamhorigheid en vriendschap tussen haar leden die het waardevol vinden om elkaar regelmatig te ontmoeten, waarbij onderlinge hulpvaardigheid, verbreding van kennis en interesses bindende elementen vormen.”
Terwijl jongens en meisjes voor het lunchadres buiten hun rondjes draaiden op de kunstijsbaan, werden aan tafel binnen de oorlogsverhalen van die ochtend aangevuld met andere ervaringen uit de periode tijdens of kort na de wereldoorlog. Daarbij kon het verschil met de genoten vrijheid op de markt voor even nauwelijks groter zijn!             
De klok van twee uur  betekende voor menigeen het sein de genoten consumpties aan de bar af te rekenen en zijn of haar jas op te zoeken, maar niet voordat er voor enkele weken afscheid werd genomen. Enkele leden stelden dat moment nog even uit: zij kozen ervoor om naar het Tongerlohuys te gaan en daar al wandelend door de diverse zalen nog één keer via beeld en geluid kennis te nemen van de herinneringen aan driekwart eeuw bevrijd Roosendaal.
De samenstellers van de tentoonstelling zijn geslaagd in hun opzet om met middelen van nu donkere dagen van toen te belichten. De expositie Verhalen van oorlog en vrijheid is nog tot en met 18 januari 2020 te bewonderen.
Het verslag van deze laatste activiteit van 2019 begon met de eerste woorden op de gevelsteen van het in 1941 gebouwde hoekpand Molenstraat, Burgemeester Prinsensingel. De lezer van dit verslag heeft van mij nog het vervolg tegoed. De tweede en laatste dichtregel  van dit product van Jan Engelman, in zandsteen uitgevoerd, luidt “getemd door moed”.  Een mooie zin die 75 jaar later nog niets aan waarde heeft ingeboet!

PC 12/12